„ To zadziwiające, gdy obserwujemy, gdy coś nierozwiązalnego staje się możliwe do rozwikłania dzięki temu, że ktoś nas wysłuchał; poczucie zagmatwania, któremu nie można w żaden sposób zaradzić, ustępuje jasnym strumieniom myśli. Głęboko cenię chwile, w których mogę doświadczyć owego wrażliwego, empatycznego i skupionego słuchania”.
Carl.R.Rogers
Psychoterapia to leczenie oparte na relacji pomiędzy klientem a psychoterapeutą. To otwarta rozmowa z kimś, kto jest obiektywny, neutralny i nieoceniający.
Klient i psychoterapeuta pracują razem, aby zidentyfikować i zmienić wzorce myślenia i zachowania, które nie pozwalają czuć się lepiej. Psychoterapia pomaga rozwiązać nie tylko aktualne problemy, ale i uczy nowych umiejętności, dzięki którym można lepiej poradzić sobie z wyzwaniami, jakie pojawią się w życiu.
Na przestrzeni lat rozwinęło się wiele nurtów psychoterapii. W swojej pracy łączę podejścia i techniki dobierając je tak by były one najlepsze i najskuteczniejsze dla danej osoby.
Nurt psychodynamiczny
Nurt psychodynamiczny opiera się na założeniu, że dane reakcje osoby są podyktowane wewnętrznymi mechanizmami oraz ukrytymi potrzebami. W trakcie terapii przeanalizowane zostają poszczególne emocje oraz przeżycia pacjenta, ale również objawy z ciała. Ważne jest ustalenie celu, do którego w trakcie spotkań z psychoterapeutą będzie dążył pacjent.
Kluczowa jest dobra relacja między pacjentem, a terapeutą. Ta metoda jest szczególnie skuteczna w przypadku depresji, nerwicy i zaburzeń lękowych.
Nurt poznawczo-behawioralny
Nurt poznawczo-behawioralny jest połączeniem terapii behawioralnej z terapią poznawczą. Słowo poznawczy odnosi się do myślenia, z kolei behawioralny jest ściśle związany z zachowaniem. U podstaw nurtu poznawczo-behawioralnego leży założenie, że przekształcenie dezaptacyjnego myślenia, tzn. takiego, które uniemożliwia przystosowanie się do otoczenia, warunków, środowiska może skutkować zmianą samopoczucia oraz zachowania osoby korzystającej z psychoterapii.
Terapia poznawczo – behawioralna zazwyczaj stosowana jest krótkotrwale u osób z zaburzeniami nastroju, depresją, fobią społeczną lub chorobą afektywną dwubiegunową, uzależnieniami.
Psychoterapia uzależnień
W latach 80-tych XX wieku w oparciu o bio – psycho – społeczny model uzależnienia i koncepcję psychologicznych mechanizmów uzależnienia został opracowany przez prof. Jerzego Mellibrudę oraz pracowników i współpracowników Instytutu Psychologii Zdrowia i Trzeźwości model strategiczno – strulkturalnej psychoterapii uzależnień.
Strategiczno – strukturalna psychoterapia uzależnień obejmuje zalecenia dotyczące strategii postępowania terapeuty w kolejnych etapach procesu terapii i określa struktury różnych sytuacji terapeutycznych niezbędnych do realizacji tych strategii.
Celami pracy są :
– zwiększenie zdolności do trwałego utrzymywania abstynencji
– zwiększenie zdolności do rozwiązywania problemów osobistych
– zwiększenie zdolności do prowadzenia zdrowego i konstruktywnego sposobu życia
– usuwanie zaburzeń somatycznych i psychicznych
Psychoterapia uzależnień stosowana jest u osób zależnych od substancji jak i uzależnionych behawioralnie.
Psychodrama
Twórcą psychodramy jest wiedeński psychiatra Jacob Levi Moreni, który na początku lat 20-stych XX wieku stworzył teatr improwizacji, gdzie widzowie byli zapraszani do udziału w eksperymentach teatralnych.
Psychodrama jest jedną z najbardziej skutecznych i popularnych technik pracy psychoterapeutycznej. Stanowi alternatywę, a jednocześnie świetne uzupełnienie dla innych technik terapeutycznych. Pojęcie „psychodrama” pochodzi od słów „psyche” – dusza i „drama” – akcja, działanie. Częściej korzysta się z niej na terapiach grupowych, ale można ją zastosować także podczas terapii indywidualnej w postaci tzw. Monodramy.
Psychodrama używana do celów terapeutycznych, wykorzystuje możliwości, jakie tkwią w odgrywaniu ról. Służy do prowokowania i przepracowywania uczuć oraz doświadczeń osoby.
Psychodrama daje możliwość spotkania tego, co zostało oddzielone na poziomie intelektualnym czyli ciała i umysłu. Rozumiana jest jako świadomie zainspirowana improwizacja dramatyczna, środek terapeutyczny, metoda rozpoznawania i leczenia zaburzeń psychicznych albo spontaniczne przedstawienie sceniczne, które służy odkryciu i ponownemu przeżyciu konfliktów wewnętrznych oraz interpersonalnych na w terapii.
Dialog motywujący
To metoda pracy z klientem, której twórcami są prof. William Miller i prof. Stephen Rollnick – To oparty o współpracę styl prowadzenia rozmowy, służący umocnieniu u osoby jej własnej motywacji i zobowiązania do zmiany. To skoncentrowany na osobie sposób pomagania w odniesieniu do powszechnego problemu ambiwalencji wobec zmiany.
Dialog Motywujący to styl prowadzenia rozmowy w duchu akceptacji, partnerstwa i szacunku, to sposób uruchamiania własnej motywacji i zasobów do zmiany. Przypomina bardziej taniec niż zapasy a niezbędnym warunkiem tańca jest partnerstwo i głęboka akceptacja tego z czym przychodzi klient
Skuteczność psychoterapii
Wiele osób zastanawia się czy psychoterapia jest skuteczna?. Przeprowadzone przez naukowców badania udowodniły, że psychoterapia prowadzona w prawidłowy sposób przynosi pacjentowi pozytywne efekty. U około 75 % pacjentów biorących udział w systematycznej terapii dostrzec można widoczną poprawę codziennego funkcjonowania. Warto mieć na uwadze, że na skuteczność leczenia wpływa nie tylko technika terapeutyczna czy typy psychoterapii. Największą rolę odgrywa relacja terapeutyczna, która wytworzyła się między pacjentem, a terapeutą.